Trad wife í Turku

Yfirþyrming á Íslandi, tennis, er ræman að koma aftur og gredda Yorgos Lathimosar.

Já halló hér

Langt síðan síðast, var gott sumarfrí/sumarvinna í gangi og ég veit ekki, kannski blogglægð þegar sumarmanían gengur yfir. Fann mig ekki knúinn til bloggsins á Íslandi. Kannski eru þessi skrif að sinna einhverskonar uppbyggðri félagsþörf (sem ég kem að síðar), því mér líður eins og ég sé að tala við einhvern þegar ég þetta skrifa, þó að þetta sé mjög einhliða spjall. Á Íslandi er hinsvegar allt á hvolfi og alltaf einhver að hitta eða einhver skylda, fjölskylda (what a word) eða húsverk eða eitthvað. Það er þessi tilfinning að koma til Íslands og það þyrmir yfir mann.

Yfirþyrming í borg óttans

Ég hef stundum lent á spjalli við fólk sem hefur búið í útlöndum og upplifir þetta sama við að koma til Íslands. Það býr kannski í Berlín þar sem það ætti að vera mikið action, en svo kemur það aftur heim til Íslands og upplifir intense yfirþyrmingu vegna þess að það er allt of mikið í gangi, allt of mikið af fólki að hitta, allt of mikið að gera, allt of mikið stúss, allt of mikil manía. Það er eins og Íslendingar séu bara á fullu spani, alltaf. Það er ekki til slak í þessu samfélagi. Til dæmis ef pabbi er ekki að vinna þá er hann bara að þrífa stéttina eða lofta úr fellihýsinu. Anna systir mín, sem bjó í útlöndum í átta ár, var aldrei jafn þreytt og eftir viku á Íslandi. Svo kemur maður aftur til útlanda og léttirinn tekur við.

Mús á leiðinni til Sinnepsbæjar

Ég er semsagt búinn að lifa í þessum létti síðustu vikuna hér í Turku. Sinnepsbæ Finnlands. Ég flutti út með Eyju litlu til að hitta á Hallveigu hér úti, ferðalag sem var á blaði algjört brjálæði en ég kom bara nokkuð heill út úr því vegna þess að ég var ekki lengur á Íslandi og var í and-yfirþyrmingu.

Til að gera langa sögu stutta þá var ég að skila af mér íbúð til leigu, flytja með ungabarn í flugvél og lest og margt fór úrskeiðis. Þegar ég vaknaði um morguninn og var búinn að strappa krakkann út í bíl, og hljóp inn til að ná í litla svefnpokann hennar, þá stekkur MÚS út úr horni svefnherbergisins. Klukkan er 6 um morgun, ég hef sofið í kringum þrjá tíma, Eyja úti í bíl, hún gæti verið að panikka, ég er að panikka, ég trúi ekki að þetta sé að gerast, is this real life, næ í uppþvottabursta og bréfakörfu og sé svo sjálfan mig í þriðju persónu, eins og ég sé í einhverri teiknimynd, hlaupa um íbúðina mína, tandurhreina, með uppþvottaburstann á lofti eftir lítilli mús, eins og ég sé tommi í tomma og jenna. Rétt áður en músin fleygir sér undir eldhúsinnréttinguna hæfi ég hana með burstanum, skófla henni upp í körfuna og út á stétt. Ég er mikill dýravinur þannig þetta ofbeldi sem ég hafði beitt nagdýrið var mikið áfall sem sat í mér á leiðinni upp á völl. Hvað um það, fluginu er seinkað um klukkutíma á flugbrautinni, Eyja sefur lítið sem ekkert í vélinni og fær svo gubbupest þegar til Turku er komið, og Hallveig smitast og ég er að sjá um gubbandi dömur næstu tvo sólarhringa. En ég er bara hálfferskur, því að álagið sem fylgir því einu að vera staðsettur í Reykjavík er ekki að íþyngja mér.

Músin lá í valnum og andaði ótt og títt. Vonandi jafnaði hún sig, líklega ekki. Ég keyri svo í andlegu áfalli til Keflavíkur.

Tradwife í Turku

Þannig allt í allt, fyrsta vikan bara nokkuð fersk í Turku, en ég finn að nú þegar ég er búinn að slaka almennilega á, þá vantar mig að tæma félagstankinn sem er orðinn yfirfullur. Það er ekki vesen í Reykjavík en hér er það áskorun, því hér þekki ég engan og Hallveig er að vinna á daginn og ég er heimavinnandi húsfaðir. Ég er tradwife. Ég eyði deginum í að sjá um ungviðið, fara í búð og elda mat, baka rúgbrauð, því ég hef ekkert annað að gera. Ég er a real housewife of Turku town. Ég þarf eiginlega bara að embrace-a þetta. Byrja að hræra í rjómatertur. Fara að heilelda kjúklinga. Fara á tennisæfingar og halda framhjá með þjálfaranum vegna uppbyggðrar sexual og sósíal frústrasjón.

En raunar stefnir í að félagslífið fari að taka á sig betri mynd í vikunni. Vinir mínir koma í heimsókn frá Helsinki, svo fer ég sjalfur þangað í barnatékk hjá ljósmóður, og hitti svo vini Snæfríðar hér í Turku. Þannig að ég má hlakka til, kannski óþarfi að skoða tennisfélög hér í grenndinni.

Meiri tennis??! Fleiri ræmur - meiri gredda?! Hot take vikunnar (sem þó er um gömul topic)

Markmiðið með þessu bloggi er að slæda inn í bloggstemninguna á ný. Koma mér í skrifgírinn. Skrifa kasjúalt (ég er í miðri ritstíflu, fyrir einhver sem skrifar for a living er það pittur sjálfsvorkunnar) En mér líður eins og ég skuldi ykkur dyggum lesendum mínum eitthvað meira, eitthvað spennandi, eitthvað sem gerir það þess virði að lesa þetta blogg, annað en yfirþyrmandi tennis og mýs. En kannski þarf bara meiri tennis í þetta blogg (ég náttúrulega famously æfði BORÐtennis í þrjú ár í grunnskóla, semsagt, tennis nema fyrir lúða – er þó liðtækur í kúlsportinu ef einhver tennisiðkandi er þarna úti)

Er of seint að blogga um bíómyndina Challengers? Fólk allavega flykktist að tennisíþróttinni í kjölfarið, vegna þess að þau fíluðu ræmuna. Ég er með eitt hot take á þessa hot bíómynd. Þetta er blockbuster sem er svokölluð Ræma, og ég dýrka það. Ég er með kenningu sem ég byggi á minimal research og maximal tilfinningu. Mín tilfinning er að stórmyndir síðustu ára hafa verið bíómyndir sem eru byggðar á einhverju öðru. Aðdráttaraflið er ekki spennandi saga sem þú munt upplifa í bíó, heldur spennandi saga sem þú hefur nú þegar skoðun á og munt endurupplifa í bíó – sem er, virkilega boring. Oppenheimer og Barbie eru byggðar á vísindamanni og leikfangi. Dune – byggð á víðfrægum vísindaskáldskap. Poor things – bók. Mission impossible og top gun – framhaldsmyndir. Marvel heimurinn – teiknimyndasögur og svo framvegis og svo framvegis. Komdu og sjáðu eitthvað sem þú þekkir. Hollywood hefur ekki verið að taka áhættur, heldur verið að banka á eitthvað sem fólk þekkir nú þegar, hræðsla við að skrifa undir eitthvað sem enginn hefur heyrt um – Enter Challengers: ræma.

Challengers er mynd eftir handriti að bíómyndinni Challengers. Semsagt, enginn veit hvað er að fara að gerast. Allt sem er í bíómyndinni er allt sem kemur fram. Geggjað. Að horfa á bíómyndina er fyrir vikið þétt upplifun með hápunktinum í endann, geggjuð lokasena, geggjað móment, ég gekk út úr bíóinu PEPPAÐUR. Í öðrum myndum þarftu að vinna í því að loka sögunni, fylgja þráðum, ákveða hvað úr bókinni kemst í endann, hvað af ævisögunni þarf að gera og svo framvegis (eins og Lord of the rings sem tekur svona klukkutíma að enda (elska LOTR samt, mín besta – ræðum ekki hobbitann)). Engin þörf á því í Challengers, það er allt uppbygging að endanum, ef svo má að orði komast. Elska. Ég vona að ræman sé að fara í comeback. Handritið. Ein stjarna til að selja myndina. (sidenote – fyrir alla sem hafa ekki frétt af þessu þá er meistarinn sem skrifar bíómyndina sami gæi og varð viral á síðasta áratug fyrir þetta youtube myndband og er eiginmaður gellunnar Celine Song sem skrifaði og leikstýrði Past lives, sem er LÍKA geggjuð og LÍKA um ástarþríhyrning þar sem mjög accomplished kona er búin að vera í sambandi með hæfileikaríkum en smá boring gæa og svo kemur annar heitari gæi úr fortíðinni og setur all í uppnám, slúður?).

Stutt sidenote – Myndin fjallar ekki um tennis, heldur fjallar hún um sambönd í gegnum tennis. Hún er ekki íþróttamynd en er í íþróttaheiminum, makes sense?

Annað bíómynda hot take sem ég hef er arty sé að koma in. Eða, er það? Þetta er eitthvað sem ég byrjaði að velta fyrir mér eftir að hafa séð Poor things og Dune sem eru arty stórmyndir. Ég fór að pæla, er Hollywood kannski að átta sig á því að það getur alveg eins selt miða að vera með listfengar bíómyndir. Bíómyndir listilega gerðar. Er Yorgos Lathimos að umbreyta Hollywood? Er Yorgos Lathimos hetja okkar tíma? Svo sá ég Kinds og kindness og hugsaði, neeeeii Yorgos er að missa það. Hann er of horny. Ekki að ég sé á móti greddu í bíói, ég er aktífur stuðningsmaður hennar (SUND sem ég leikstýrði þótti jafnvel heldur horny fyrir leikrit um sundlaug) en Yorgos Lathimos er búinn að krossa línuna úr því að vera horny yfir í að vera creepy. Ég meina, allar stuttmyndirnar í þessum þríleik fjalla um eldri menn með aðeins of heitum ungum konum. En vonandi er arty stórmyndin komin til að vera.

Annars er hér frábær grein sem Ágústa vinkona mín benti á fyrir löngu, um að allir séu kynþokkafullir en enginn graður í bíómyndum dagsins í dag, og það er eitthvað sem þarf að fjarlægjast.

Jæja, þetta var kannski nægilega hot fyrir ykkar takes. Allavega smá til að melta í lok bloggsins, ef þið iðið í skinninu með að hafa skoðun á þessum skrifum þá er ekki bannað að senda mér línu. Þið vitið allavega að ég er einmana í árbæ Finnlands og alltaf (yfirleitt) til í spjallið.

Kveðjur frá Húsfrúnni í Árbæ