Nýjabrum

Ég elska þegar brumar á vorin, að ganga úti á stuttermabol.

Ég sit við gluggann í eldhúsinu, við litla samanbrjótanlega eldhúsborðið. Ég er með kaffi sem ég hef nýlega hitað í örbylgjunni (eitthvað sem foreldrar ungabarna læra að gera), dóttir mín sefur í vagninum við hliðina á mér og ég rugga vagninum af og til ef hún rumskar. Ég er búinn að vera hér í Árbæ (Turku, FI, orðsifjar bæjarnafnsins eru í síðasta bloggi) í rúma viku í fæðingarorlofi og trén fyrir utan gluggann hafa á þessum tíma brumað og eru í óða önn við að klæða sig í grænan sumarklæðnað. Mér finnst virkilega hátíðlegt þegar grænkar í fyrsta skipti, þegar ég sé fyrsta brum vorsins á Íslandi fagna ég - veturinn er liðinn, ég hafði það af - Nú eru mánuðir dýrðar framundan. Ég fór út í peysu, með þunna úlpu til vara, af mér er það fullkomlega innrætt að gætu fyllstu varúðar þegar kuldi er annars vegar. Það er afleiðing af þjóðerni mínu og það tekur mig alltaf allt sumarið að byrja að treysta veðrinu, hitanum. Auðvitað var ég svo á stuttermabolnum allan tímann. Svitnaði og sólbrann. Svitablettir og roði dýrðarinnar.

Svona get ég skrifað/borðað/lesið ef hún er eitthvað að rumska.

Ég glími þó við ólógískt hugarangur á vorin. Um leið og ég eygi sumarmánuðina þá fyllist ég kvíða yfir því að brátt sé sumarið á enda. Ég fer í huganum beint í október, í rigningarsuddann, guggin tré, og veturinn langa framundan. Eins og að kaupa sér ís með angurværan svip, vegna þess að um leið og ég fæ hann í hendurnar, er svo stutt í að hann sé búinn. Ég hristi af mér þessa tilfinningu snögglega, enda er hún bara bull og vitleysa. Ég elska að vera úti á stuttermabolnum. Að vera léttur á mér, hvað þá þegar ég get verið í stuttbuxum. Tíminn líður og það er gæfa okkar að fá að upplifa þessar breytingar sem árstíðarnar bjóða upp á. Að upplifa dínamíkina og tilbreytingu.

Ég deildi skrifstofu með konu frá Bogotá, Kólumbíu. Andrea hafði verið hér í Finnlandi í sjö ár, frá því að hún var hér í námi og festist hér með maka. Hún lýsti því fyrir mér hvað hún var ánægð með að vera í landi með árstíðum. Þar sem tíminn er merkjanlegur, enda kemur hún frá landi sem er við miðbaug, í borg þar sem er alltaf 15-25 gráður á daginn (omg samt, hversu næs), og rignir af og til. Veðrið er ólíkt en samt, í heildina, alltaf eins. Hér í Finnlandi er vetur, svo kemur vor, þá sumar, og haust og svo framvegis og framvegis, hring eftir hring. Það er gæfa að upplifa breytingar en vera ekki fastur í sífelldri endurtekningu. Það gefur tímanum okkar samhengi. Það kennir okkur að glíma við ólík vandamál og að allt tekur enda, allt breytist.

Lokalagið í barnaóperunni Fuglabjargið sem ég skrifaði librettoið við, sem fjallar nákvæmlega um þetta (besta lagið í sýningunni að mínu mati).

Ætli þetta samhengi tímans að líða birtist ekki hvað skírast í barninu manns? Dóttir mín er núna orðin tveggja mánaða gömul og er orðin og stór fyrir fyrstu fötin sín, hún er vaxin upp úr þeim og mun aldrei nota þau aftur. Hallveig sagði fyrir rúmu ári eða svo við systur sína sem átti þá ungabarn: „ímyndaðu þér, hún verður aldrei jafn lítil og hún er núna“. Þetta átti bara að vera merkileg athugun, sem leggur áherslu á hvað hún er lítil en hvað hún stækkar hratt, en viðbrögðin voru sorg, eða, kannski ekki sorg, angurværð, ljúfsár. Hún verður aldrei jafn lítil og hún er núna. Eitthvað er alltaf að tapast, tíminn er alltaf að líða. Allt í einu er núið búið.

Breytist veður
breytist líf
breytist flest sem syngur
Breytist ekkert
breytist allt
endalausi hringur

- Líka úr Fuglabjarginu

Ég var að gefa dóttur minni að drekka úr pela og hún hélt utanum fingurinn á mér á sama tíma, með litlum hrukkóttum puttum sem ná varla utanum fingurinn. Ég horfði í augun á henni þar sem hún saug pelann af einbeitingu og hugsaði með mér hvað ég hlakka til að halda í höndina á henni í gegnum barnæskuna. Halda í höndina á henni þegar hún lærir að ganga og hjóla, í gegnum próf í skólanum, ástarsorg og vonbrigði, sigra og gleði. Þangað til hún getur staðið á eigin fótum. Og svo mun koma að því að hún haldi í höndina á mér, á óstyrkum, langgengnum löppunum. Styðja mig síðasta hjallann. Þangað til við sleppum takinu.

En nú er brumið nýsprungið út á trjánum og það er nógu hlýtt til þess að vera á stuttermabolnum einum fata. Og ég elska þegar brumar, ég elska að ganga úti í sólinni, svitna og sólbrenna. Nú eru mánuðir dýrðar framundan, og þeim er ekki lokið. Ekki nálægt því.